Rozdział 25

- Ciekawe kogo znowu tu niesie.- wstałam z kanapy i udałam się w stronę drzwi.

- Może to Twój kochany Mario?- szczerzył się Reus.

- A Twój nie?- odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

- Mój też, ale Twój bardziej.- dalej się śmiał.

- Nie rozumiem Cię blondasie.- westchnęłam i otworzyłam drzwi.- Mama, tata!- krzyknęłam uradowana widząc za drzwiami moich kochanych rodziców.

- Witaj kochanie.- powiedział tata, mama natomiast serdecznie mnie przytuliła.

- Proszę wejdźcie.- przepuściłam ich. Dopiero teraz doszłam do wniosku, że będę musiała im przedstawić Marco który jak na złość paraduje po mieszkaniu w samych bokserkach.

- A kim jest ten oto młodzieniec?- zapytała z chytrym uśmiechem mama.

- Yyy, mamo, to jest...- zmieszana, nie wiedziałam co powiedzieć.

- Marco Reus, miło mi. Jestem przyjacielem państwa córki.- odpowiedział za mnie, na szczęście.

- Czyżby tylko przyjacielem?- wtrącił tata, lustrując Marco od góry do dołu.

- Tak tato. Tylko przyjacielem- odparłam.- A tak właściwie co was do mnie sprowadza?

- Chcieliśmy zobaczyć co z naszą ukochaną córeczką. Nie dzwonisz, nie piszesz, więc zabukowaliśmy bilety i oto jesteśmy.

- Świetnie. Siadajcie, skoczę tylko do sklepu po coś do jedzenia, bo niestety moja lodówka świeci pustkami. Marco, zostaniesz z moimi rodzicami?- poprosiłam.

- No nie wiem czy to dobry pomysł.- odpowiedział wskazując na mojego ojca, który minę miał nietęgą. 

- No proszę.- popatrzyłam na niego z miną al'a kot ze Shreka.

- No dobrze.- ponownie przysiadł na kanapie.

- Dziękuję.- pocałowałam go w policzek i szybko wybiegłam z mieszkania.

Zakupy zajęły mi zaledwie dwadzieścia minut. W sumie tak naprawdę to chciałam jak najszybciej wrócić do domu. Bałam się o Marco, że tata mu coś nagada lub co gorsza zabroni mu się ze mną widzieć. Tak, mój tata jest zdolny do takich rzeczy. Dobrze, że nie powiedziałam mu wtedy, że to z Marco zaszłam w ciążę, bo już nic by z biednego blondasa nie zostało.

Szybkim krokiem weszłam do mieszkania. O dziwo wszyscy żyli, a nawet miło gawędzili. Z tego co usłyszałam Marco i mój ojciec byli pochłonięci rozmową o piłce nożnej, a mama przyglądała się im z uśmiechem. Aby im nie przeszkadzać, szybko udałam się do kuchni i zaczęłam przygotowywać coś do jedzenia. Jednak równie szybko przyszła do mnie mama.

- Ten Twój Marco to bardzo miły chłopak, a i piłkarz w dodatku.- oznajmiła mama.

- Mamo, on nie jest mój. To tylko mój przyjaciel, przecież mogę mieć przyjaciół. 

- Ależ przed nami nie musisz udawać.-zaśmiała się mama.

- Mamo, ja nie udaję. To jest mój przyjaciel.

- Córeczko, nie wstydź się.

- Dobrze mamo, masz rację, to jest mój chłopak. Zadowolona?- oznajmiłam nie zdając sobie sprawy w jakie bagno się wpakowałam.

- To cudowne. Wreszcie się przyznałaś. Masz świetnego chłopaka.- powiedziała akcentując ostatnie słowo. Oczywiście jak na komendę przybiegł tata z ,,moim'' chłopakiem.

- Jakiego chłopaka?- spytał zaciekawiony Reus.

- Ciebie kochanie.- rzekłam zaciskając zęby i przewróciłam teatralnie oczyma, on natomiast posłał mi jedno ze swoich spojrzeń a'la ,, już wiem o co chodzi''. 

- Czyli jednak jesteście razem?- zapytał tata.

- Tak prze pana. Jesteśmy.- tym razem w odpowiedzi wyręczył mnie Marco, podchodząc do mnie i obejmując mnie w talii.

- Nie pozwalaj sobie.- szepnęłam mu na ucho, grożąc nożem.- To wy może idźcie, a my z Marco przygotujemy kolację.

- Na pewno nie potrzebujesz pomocy?

- Nie mamo poradzimy sobie. 

- No dobrze.- i wyszli. 

- I co kochanie, od dzisiaj jesteśmy razem?- zaśmiał się Reus.

- Możesz nic nie mówić? Musiałam im coś powiedzieć, żeby w końcu się odczepili. 

- Mnie się ta sytuacja podoba.- uśmiechnął się cwaniacko.

- A mnie nie. Lepiej pomóż mi w tej kolacji.

- Już już skarbie.

Dość szybko uporaliśmy się z kolacją i już po godzinie wszystko były gotowe, więc zabraliśmy się do konsumpcji. Wszystko przebiegało w jak najdoskonalszym spokoju, gdyby nie moja mama, która jak zwykle musi coś palnąć.

- A myśleliście już o dzieciach?- zapytała.

- Że co proszę?- i w tym momencie zakrztusiłam się. 

- No jak to co? Nie ukrywam, że chciałabym już zostać babcią.

- Mamo, Ty chyba żartujesz.- krzyknęłam.

- Spokojnie kochanie.- upomniał mnie mój ,,chłopak''. Nie prze pani, nie myśleliśmy jeszcze o dzieciach, ale gwarantuję, iż rozważymy tą propozycję.- zabawnie poruszył brwiami. 

Na szczęście do końca kolacji miałam spokój i już nikt nie zadawał durnych pytań. No  ie wliczając tego, że moi rodzice nalegali żeby Marco został na noc więc, dziś jestem skazana na dzielenie łóżka z tlenionym. Posprzątałam, przygotowałam rodzicom pokój i udałam się do łazienki. Po godzinnej kąpieli ubrałam się w pidżamę i udałam się do pokoju gdzie na łóżku leżał już rozłożony Reus. 

- Fajna pidżamka.- zaśmiał się.

- Cicho bądź.- mruknęłam i położyłam się obok niego, naturalnie odwracając się plecami. Już powoli odpływałam w krainę Morfeusza kiedy usłyszałam bardzo nietypowe pytanie. 

- Czemu taka jesteś?

- To znaczy?- wymruczałam już nieźle zmęczona. 

- Jesteś taka oschła. Ja tu się staram, żeby przypodobać się Twoim rodzicom, a Ty nic.- oznajmił skruszony.

- A ja co mam zrobić?- odwróciłam się w jego stronę.

- Chociażby to co ja.- pocałował mnie namiętnie.

Wcale nie chciałam tego przerywać, wręcz oddałam pocałunek, ale kiedy Marco zaczął delikatnie ściągać ze mnie bluzkę od razu się opamiętałam i szybko oderwałam się od piłkarza. Dobrze wiem czym by to się skończyło, a przecież nie chcemy powtórki z rozrywki. Spojrzałam na niego przepraszająco, jednak on nie rezygnował. 

- O nie kochana, tym razem Cię tak łatwo nie oddam.- powiedział po czym, znowu wpił się w moje usta, i tym razem nie protestowałam. Zaczął błądzić rękoma po moim ciele jednocześnie całując moją szyję. Ja natomiast powoli ściągałam z niego części jego garderoby. No i wreszcie przeszedł do rzeczy. Byliśmy zajęci sobą do późnej nocy, nie myśląc o konsekwencjach jakie nas jutro spotkają. 

***

Zboczyłam z toru, że tak powiem. Nie tak to miało wyjść, ale no nie mogłam się powstrzymać. :D  Mam nadzieję, że się wam spodoba. 

Pamiętajcie: CZYTASZ=KOMENTUJESZ.  To bardzo pomaga mi w pisaniu, a w szczególności teraz, kiedy są wakacje i jest mega ciepło. 

Ps. Zauważyłam, że pod ostatnimi rozdziałami jest bardzo mało komentarzy, więc jak mniemam wynika to z tego, że nie podoba się wam mój blog. Jeśli tak dalej będzie, chyba będę zmuszona go zawiesić. Więc proszę was o szczere opinie, czy pisanie tego bloga ma jeszcze jakikolwiek sens.