Rozdział 23

  

- Ej, wstawaj śpiochu.- ktoś mną potrząsał.

- Daj mi spać, kimkolwiek jesteś.- wymamrotałam przez sen.

- Nie ma mowy. Jest już jedenasta, musimy się zbierać do domu.

- Jakiego domu?- wyskoczyłam jak oparzona z łóżka i rozejrzałam się po pokoju.- A już wiem do jakiego domu.- pacnęłam się w czoło.

Czasami, a nawet często miałam takie objawy głupoty.

- O Boże. Nie wytrzymam z Tobą.- zaśmiał się Reus.- A teraz się zbieraj, musimy jechać.

- Dobrze, dobrze. Jak sobie życzysz. – wstałam, chwyciłam torebkę i założyłam buty.- Już jestem gotowa.- oznajmiłam ochoczo.

- Nawet się nie uczeszesz?- zapytał zdziwiony.

- Tą i wszystkie podobne czynności wykonam w domu.

- Ale jak zobaczą nas razem to powiem, że Cię tylko podwożę.- zaśmiał się.

- Śmieszne. Tak chcesz mi się odpłacić za to, że zechciałam Tobie towarzyszyć na weselu? Więcej Ci nie pomogę. Mam focha.- uniosłam głowę.

- Oj nie fochaj bo brzydko wyglądasz.- pokazał mi język.

- Jesteś bezczelny.- oznajmiłam.- Za karę ponieś mi torebkę.

- Dobrze wielmożna pani.- uśmiechnął się i powędrowaliśmy do samochodu.

~ Pół roku później~

I znowu wakacje. Dzisiaj mija dokładnie rok odkąd mieszkam w Dortmundzie. Nie sądziłam, że to wszystko się tak potoczy.  Dużo się działo, ale jakoś zawsze wychodziłam na prostą.  Mam dobrą pracę, własne mieszkanie, studiuję, a co najważniejsze wspaniałych przyjaciół którzy wspierają mnie na każdym kroku. Czego chcieć więcej.

Piękny, słoneczny dzień. Postanowiłam wyjść na spacer do parku, troszkę się przewietrzyć. W końcu muszę jakoś skorzystać z krótkiego urlopu.

Ubrałam się i pomaszerowałam w stronę parku.  Będąc już na miejscu usiadłam sobie wygodnie na ławeczce i bacznie obserwowałam ludzi. Czasami tak mam. Wszyscy i wszystko mnie ciekawi.  Moją uwagę przykuł jednak pan z wózkiem. Bo głębszych oględzinach stwierdziłam, że to tatuś Gotze. Spacerował właśnie z wózkiem. Skoro był sam postanowiłam do niego podejść, a co mi tam.

- Hej.- zawołałam radośnie.

- O Martyna.- ucieszył się.- Cześć.

- A Ty co tu robisz?- zapytałam próbując nawiązać jakoś kontakt.

- Wyszedłem na spacer z małą. Zastanawiam się czy można w takim słońcu, ale nic jej się chyba nie stanie.- oznajmił.

- Na pewno nie. A mogę ją zobaczyć?- zapytałam z nadzieją.

- Jasne.- uśmiechnął się.

Zajrzałam do wózka i moim oczom ukazała się maleńka ślicznotka, ubrana cała na różowo i opatulona kocykiem po samą brodę.  

- Jejku, jaka śliczna księżniczka.- pisnęłam.

- Po mnie.- powiedział dumny.

- Tak, jasne. Byś chciał.- zaśmiałam się.- Jest cudowna.- dalej się zachwycałam.

- Zaraz będzie marudziła. O tej porze powinna dostać jedzenie.

- Będziesz ją tu karmił?- zapytałam zdziwiona.

- Nie no coś Ty. Pójdziemy do domu.- zwrócił się do małej istotki.

- Mhm. To nie będę wam przeszkadzać. Pa.- oznajmiłam.

- Poczekaj, przecież możesz iść z nami.- zaproponował.

- No nie wiem czy to dobry pomysł.

- Elizabeth nie ma w domu, nie musisz się martwić.- odparł nieco smutny.

- A coś się stało?

- Opowiem Ci później, a teraz chodź.

No i chcąc nie chcąc musiałam się zgodzić. Byłam zdziwiona swoją postawą bo po tym co mi zrobił potrafiłam z nim normalnie rozmawiać, praktycznie o wszystkim.  Zanim się obejrzałam byliśmy już w domu Mario. Usiadłam sobie wygodnie na kanapie i bacznie obserwowałam, jak zajmuję się małą, która jak na złość nie chciała przestać płakać.

- Potrzymaj ją na chwilę ok.?

- Ja?- zapytałam zdziwiona.

- Tak, Ty.- zaśmiał się i podał mi małą.

Dziewczynka miała śliczne brązowe oczęta które patrzyły na mnie z wielką ciekawością.  Wpatrywałam się w nią jak w obrazek. Była taka śliczna. Nawet przestała płakać.

- Może chcesz ją nakarmić?- z zamyśleń wyrwał mnie Mario stojący nad nami.

- No pewnie.- ucieszyłam się i przeszłam do czynności.

- Może nie powinnam pytać, ale gdzie jest ta Elizabeth? Z tego co widzę sam zajmujesz się małą.

- No właśnie. Dałem się oszukać. W pewnym sensie można tak powiedzieć. 

- Czyli?

- Po tym jak Eli urodziła małą, mieszkała może u mnie z dwa tygodnie. Przyszedłem raz po treningu i zastałem małą w kołysce, a obok niej była kartka. Napisała w niej, że nie chce opiekować się tym dzieckiem, że ma tego już dosyć i, że się wyprowadza i nigdy nie wróci. 

- Poważnie? 

- Przestraszyłem się. Zostawiła mnie samego z małym dzieckiem, ale postanowiłem, że muszę to jakoś znieść dla dobra małej.

- Nie wiem co mam powiedzieć.- odparłam zszokowana.

- Nie tak to miało wyglądać. Przez nią straciłem najważniejszą osobę w moim życiu, ale mam nadzieję, że uda mi się to naprawić.

Nic nie odpowiedziałam tylko się uśmiechnęłam. Zaimponował mi tym co powiedział. Ta mała istotka znaczyła dla  niego bardzo wiele.

- Czekaj, zrobię wam zdjęcie.- odparł ochoczo.

- Nie. Brzydko wyglądam. 

- Wyglądasz pięknie. Dwie śliczne księżniczki.

***

I tak oto zaczynamy szczęśliwą sielankę. Nieprędko będą razem, ale będą. :)

Powala mnie ten uśmiech <33

Słodki przytulas *_*

Jakie to słodkie *_*  awwwww <333
Rozpływam się <33