Rozdział 31

  Już na drugi dzień bez problemu mogłam odebrać Mario ze szpitala. Niestety tak jak powiedział lekarz, musiał pauzować co najmniej przez trzy tygodnie. Nie mam pojęcia jak razem wytrzymamy przez tyle czasu. 

Na godzinę szesnastą miałam być w szpitalu, a więc zaczęłam się szykować. Ubrałam się, troszkę odświeżyłam i ruszyłam w drogę, oczywiście z małą którą miałam zawieźć do Agaty. Nie za bardzo chciałam się z nią włóczyć po szpitalach. 

- I co maleńka, niebawem zobaczymy tatusia. Cieszysz się?- zapytałam.

Oczywiście w odpowiedzi dostałam tylko dziki pisk. Vicktoria słysząc o Mario po prostu wariowała. Śliniła się, skakała. Widać, że mimo iż miała tylko pół roczku swoim małym serduszkiem bardzo go kochała.

Kiedy już byłyśmy na miejscu wyjęłam małą z samochodu i ruszyłam do domu Błaszczykowskich. Nie zdążyłam nawet zadzwonić, kiedy na powitanie wybiegła dwuletnia Oliwka. Podbiegła do nas i gorąco się przywitała tuląc najpierw mnie potem Vicktorię. 

- Ciocia psywiozłaś dzidzię?- zapytała sepleniąc.

- Tak kochanie.- przytaknęłam.

- A będę mogła sie z nią pobawić?

- No oczywiście, że będziesz mogła skarbie, ale teraz chodź pójdziemy do mamy- oznajmiłam i chwyciłam małą za rączkę. 

- Cześć Aguś.- przywitałam się.

- No hej. Czy Ty przypadkiem nie jesteś spóźniona?- powiedziała blondynka spoglądając na zegarek.- jest już 16.15.

- Masz rację.- krzyknęłam przerażona.- Tu masz małą, a tutaj są jej wszystkie rzeczy. Ubranka na zmianę, zupki, kaszki i...

- No leć już. Poradzimy sobie mamuśko.- zaśmiała się.

- Mam nadzieję. To już idę. Pa kochanie.- pocałowałam Vicktorię i wyszłam z domu. 

- Tylko ostrożnie.- usłyszałam za sobą głos Agaty, lecz nic na to nie odpowiedziałam.

Oczywiście miałam dość spore opóźnienie, bo w szpitalu byłam o 16.45. Wbiegłam na korytarz, w którym niespokojnie siedział mój narzeczony. 

- Już myślałem, że do wiosny tu zostanę.- powiedział zirytowany.

- Przepraszam skarbie. Bo wiesz, musiałam spakować małą, ubrać, zawieźć do Agaty i...-zamknął mi usta pocałunkiem, czym nie pozwolił dokończyć dalszej wypowiedzi.

- Też się cieszę, że Cię widzę.- powiedział z sarkazmem i się zaśmiał.  

- A ja nie.- uśmiechnęłam się.- To co jedziemy?

- Wiesz co tak sobie pomyślałem, skoro Mała jest u Agaty to co Ty na to, aby uczcić w jakiś sposób nasze zaręczyny?- poruszał zabawnie brwiami. 

- No nie wiem czy to najlepszy pomysł. Nie możemy nadużywać serdeczności Agaty, a poza tym mała na pewno będzie płakała.- oznajmiłam.

- Ale się z Ciebie mamuśka zrobiła.- uśmiechnął się zadziornie.- No, ale pomyśl, byłoby miło, jakaś kolacja i te sprawy. 

- Dobrze już dobrze. W takim razie to jakiej restauracji jedziemy?

- Do Pfefferkorn.- oznajmił.

- Nie mam pojęcia gdzie to jest, może Ty poprowadzisz, jeżeli oczywiście dasz radę.- odparłam gdy wychodziliśmy ze szpitala.

- No dobrze.- zgodził się i usiadł na miejsce kierowcy.

Po piętnastu minutach byliśmy na miejscu. Jak się okazało Mario już miał tu rezerwację, więc o wolny stolik nie musieliśmy się obawiać. W restauracji spędziliśmy ponad dwie godziny rozmawiając, śmiejąc się, planując wspólną przyszłość. Był to z pewnością najlepszy wieczór w moim życiu.  Drobne rzeczy, a tak nas do siebie zbliżają.

Powoli zbliżała się dwudziesta i postanowiliśmy się już zbierać, kiedy Mario zaskoczył mnie swoim genialnym pomysłem.

- A może zadzwonisz do Agaty i poprosisz ją, aby zaopiekowała się małą również w nocy?- uśmiechnął się nonszalancko. 

- To nie jest dobry pomysł. Jest jeszcze za mała, jej miejsce powinno być przy rodzicach.

- Nie przesadzasz troszkę?

- Ani odrobinę i nie próbuj mnie w jakikolwiek sposób przekonać bo Ci się nie uda.

- Wiedziałem.- mruknął pod nosem i ruszyliśmy w stronę domu Błaszczykowskich. 

Kiedy byliśmy już na miejscu, szczęśliwa wysiadłam z auta i ruszyłam w stronę drzwi. Pukałam, dzwoniłam, lecz niestety nikt nie otwierał. Przerażona wyciągnęłam telefon i wybrałam numer Agaty, niestety nie odbierała. Potem spróbowałam zadzwonić do Kuby, również na marne. Zdenerwowana wsiadłam do samochodu.

- Kochanie spokojnie, może gdzieś pojechali.

- Ta jasne, a jak małej coś się stało?- spytałam przerażona.

- Nie przesadzaj. Agatka i Kubuś to naprawdę rozsądni ludzie, nie pozwoliliby na to, aby Tori stała się krzywda. 

- Może i masz racje.- nieco się uspokoiłam.- Może jedźmy do domu, najwyżej później do nich zadzwonimy.- zaproponowałam.

- Oczywiście.- uśmiechnął się i ruszyliśmy w drogę. 

Kiedy już dojechaliśmy na miejsce coś mnie zaniepokoiło. A mianowicie to, że na naszym podwórku było kilka samochodów. Przerażona wysiadłam z auta, wraz ze mną Mario, chwycił mnie za rękę i udaliśmy się do środka. O dziwo drzwi były otwarte, a środku przerażająca cisza. Ruszyliśmy w stronę salonu, tam także cisza, już chcieliśmy wyjść, kiedy usłyszeliśmy głośne ,,niespodzianka''.

Pełna przerażenia oraz jednocześnie zadowolenia odwróciłam się, a za moimi plecami stała prawie cała Borussia. 

- A z jakiej to okazji?- zapytałam.

- No jak to z jakiej. Zaręczyliście się miśki, a to już jest spora okazja do świętowania.- podsumował Kevin, i zaczęła się zabawa.

Około godziny drugiej w nocy wszyscy rozeszli się do swoich domów. Tori już dawno spała, więc i my mogliśmy udać się do krainy Morfeusza. Taki przynajmniej miałam zamiar, lecz mojego zdania nie podzielał mój ukochany.

- O nie kochana, dalej świętujemy nasze zaręczyny.- pocałował mnie namiętnie, po czym udaliśmy się do sypialni dając upust naszej miłości. 

O godzinie dziewiątej rano obudził nas głośny ryk Vicktorii. Niechętnie wstałam z łóżka i udałam się do jej pokoiku. Wzięłam małą na ręce i zaczęłam kołysać. W pewnym momencie poczułam czyjeś ręce na moich biodrach. Oczywiście był to mój ukochany.  

Oparł podbródek o moje ramie i przytulił mnie tak jakby widział po raz ostatni.

- Nawet nie wiesz jak was kocham.- uśmiechnął się po czy pocałował najpierw Tori, potem mnie. 

- My też Ciebie kochamy. Prawda mała? Kochamy tatusia co nie?

No i się zaczęło. Mała znowu zaczęła piszczeć, ślinić się. Nie powiem, w dziwny sposób okazuję radość.

We trójkę zeszliśmy na dół. Wsadziłam małą do krzesełka, zrobiłam jej kaszkę i zaczęłam karmić, Mario natomiast przygotowywał dla nas śniadanie, kiedy po chwili zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Ciekawe kogo tu niesie. Mario, kochanie idź otwórz, ja w tej chwili nie mogę.- rzekłam potulnie do mojego ukochanego.

- Oczywiście. Już idę.- oznajmił i udał się w stronę korytarza.- Elizabeth? co ty tu robisz?

- Przyjechałam po Vicktorię. 

***

Już trzydziesty pierwszy rozdział oddaje w wasze ręce. Mam nadzieję, że się podoba. zapraszam do komentowania.

Ps. Jeżeli macie jakiekolwiek pytania dotyczące bloga lub mojej osoby, to zapraszam  http://ask.fm/bania_po_lewej. Śmiało pytajcie :)

Pozdrawiam :*

Rozdział 30

~Trzy miesiące później~

Właśnie siedzę z półroczną już Vicktorią na kolanach w oczekiwaniu na mecz z FC Schalke. Był to pierwszy mecz który mała mogła obejrzeć osobiście. Widać, że bardzo ją to cieszyło, bo kiedy widziała tatusia na boisku aż skakała z radości, nie wspomnę już o gaworzeniu i ślinieniu się.  Po dość długim treningu wreszcie zaczął się mecz. Cały czas obserwowałam jak zaczarowana to co się działo, Vicktoria również poszła w moje ślady. Dwudziesta minuta i Borussia obejmuje prowadzenie, a strzelcem gola był Reus. Stadion oszalał, lecz po kilku minutach entuzjazm opadł, bo drużyna z Zagłębia Ruhry wyrównała wynik, a na dodatek w czterdziestej drugiej minucie dobili na 2:1. Nasi Borussen opuszczali stadion w nietęgim humorze.  Oczywiście po przerwie znowu zawitali na boisku, bardziej pewni siebie i zadowoleni. No i udało im się. W 66 minucie wynik wyrównał Lewy, a w 72 gola strzelił Mario. Zadowolony posłał buziaka w naszą stronę. Vicktoria omal nie oszalała. Tak szczęśliwej nigdy jej nie widziałam. Lecz po dziesięciu minutach stało się to czego każdy chciałby uniknąć. Mario został sfaulowany. Na jego nieszczęście dosyć mocno, bo z tego co widziałam stracił przytomność. Przestraszyłam się. Nie wiedziałam co mam zrobić, na dodatek mała widząc to wszystko zaczęła głośno płakać. Wszyscy patrzeli się na mnie jak na idiotkę, która nie potrafi poradzić sobie z dzieckiem.

- Co ja mam zrobić?- szepnęłam do Agaty, która siedziała tuż obok mnie.

- Mała po prostu jest w szoku. Najlepiej wyjdź z nią ze stadionu. Uspokoi się i najwyżej wrócicie.

Tak też zrobiłam. Wyszłam ze stadionu, lecz w oddali zobaczyłam karetkę i kilku sanitariuszy którzy na noszach  wsadzają do niej mojego ukochanego, który jak mniemam nadal był nieprzytomny. W tym momencie nic mnie nie interesowało. Szybko włożyłam małą do fotelika i czym prędzej udałam się za karetką. 

Jak oparzona wpadłam do szpitala. Szybko podbiegłam do pierwszej lepszej salowej i zapytałam się o mojego ukochanego. 

- Skąd mogę mieć pewność, że pani jest jego dziewczyną?

- Proszę mi uwierzyć, nie okłamałabym pani.

- Przepraszam, ale niestety nie mam żadnego dowodu.

Już chciałam zrezygnować, ale właśnie przypomniałam sobie, że przy sobie mam paszport małej. Szybko go wyjęłam i pokazałam pielęgniarce, która uważnie go obejrzała.

- Taki dowód wystarczy? 

- Tak, tak oczywiście.- uśmiechnęła się.- Pan Gotze leży w sali 106. 

- Dziękuję bardzo za informację, do widzenia. 

Po tej całej szopce pobiegłam do sali którą wskazała mi pielęgniarka. Chciałam wejść do sali, ale ochrona mi na to nie pozwoliła. I znowu problemy. Lecz zauważyłam jak lekarz podchodzi do mnie i nakazuje mi wejść do sali. Przestraszona weszłam do środka. Na szczęście Mario już się wybudził i uśmiechał się. Szczęśliwa podbiegłam do niego i go przytuliłam. 

- Kochanie jak się czujesz?- zapytałam.

- Bardzo dobrze. A jak tak mała księżniczka?

- Właśnie zasnęła.- wskazałam na fotelik który położyłam na ziemi.- a tak właściwie co Ci jest?

- Zwykłe skręcenie kostki.

- A to omdlenie to skąd?

- Po prostu nagły ból, na który wiesz, że nie jestem odporny.-zaśmiał się.

- Tobie jak zwykle humor dopisuje, a ja się na prawdę martwiłam.

- Niepotrzebnie. W sumie chciałbym Ci coś powiedzieć.- zaczął niepewnie.

- Co takiego?

Nie otrzymałam odpowiedzi. Mario wstał z łóżka, ruchem ręki próbowałam go powstrzymać, ale mi się nie udało. Sięgnął do kieszeni swoich spodni i wyjął coś. Po czym uklęknął przede mną. 

- Wiem, że między nami różnie bywało. Były wzloty i upadki, ale za każdym razem udawało nam się wyjść z tego cało. Bardzo Cię kocham i chciałbym spędzić z Tobą resztę mojego jakże skomplikowanego życia. Chciałbym abyśmy stworzyli rodzinę już na zawsze. Bardzo przepraszam, że w takich okolicznościach, ale czy wyjdziesz za mnie?

Z wrażenia zaniemówiłam i jednocześnie się popłakałam, nei byłam w stanie wydusić z siebie ani jednego słowa wiec tylko go przytuliłam i cichutko szepnęłam.

- Oczywiście, że tak. 

- Kocham Cię.- powiedział i włożył mi na palec przepiękny pierścionek.

***

Mam nadzieje, że się wam spodoba. Bardzo przepraszam, że tak późno, ale mam małe problemy. Jeśli już czytacie to skomentujcie. Chciałabym zobaczyć ile osób w ogóle czyta te moje wypociny.

Pozdrawiam :*

Informacja

Niestety, zaczęłam drugą klasę technikum i powiem szczerze, że nie mam na nic czasu. Napięty plan lekcji, ilość godzin powoli sprawiają, iż nie mam siły do czegokolwiek, a już na pewno do pisania bloga, więc chciałabym poinformować was o tym, że rozdziały będą pojawiać się co dwa tygodnie w sobotę lub w niedzielę, ewentualnie w piątek. Mam nadzieję, że taki układ wam odpowiada. A więc do weekendu.

Pozdrawiam :*